İsa Duası, Doğu Hristiyan geleneğine, özellikle manastır topluluklarına dayanan kısa ama güçlü bir duadır. Kökenlerinin, 4. yüzyılda Çöl Baba’ları tarafından Tanrı’yı sürekli hatırlama ve iç huzuru geliştirmenin bir yolu olarak erken Hristiyan kilisesine dayandığına inanılmaktadır. Duanın sadeliği ve doğrudanlığı, onu derinlemesine düşünerek yapılan bir dua aracı haline getirir; genellikle Tanrı’nın merhametini dilemek ve Mesih ile olan ilişkiyi güçlendirmek için İsa Duası pratiğinin bir parçası olarak tekrarlanır. Doğu Ortodoks, Doğu Katolik ve bazı Anglikan geleneklerinde, özellikle ruhsal disiplin ve maneviyat pratiği bağlamında yaygın olarak kullanılır. Dua, aynı zamanda “Kalbin Duası” veya “Hesikazm” için de önemlidir; bu dua, sessiz, sürekli dua etmeye ve Tanrı ile manevi bir birleşim sağlamaya odaklanır. Dua, genellikle bir dua ipi (komboskini) kullanılarak söylenir; her düğüm, duanın bir tekrarını temsil eder ve odaklanmış ve meditasyonel dua uygulamalarına yardımcı olur.