Ang Panalangin ni Hesus ay isang maikli ngunit makapangyarihang panalangin na nakaugat sa tradisyong Kristiyanong Silanganin, partikular na sa mga monastikong komunidad. Ang pinagmulan nito ay pinaniniwalaang nagsimula sa unang simbahan ng Kristiyanismo, kung saan ito ay itinaguyod ng mga Amang Disyertong taga-Desyerto noong ika-4 na siglo bilang isang paraan ng pagpapalago ng panloob na kapayapaan at patuloy na pag-alala sa Diyos. Ang pagiging simple at tuwiran ng panalangin ay ginagawa itong isang kasangkapan para sa mapagnilay-nilay na panalangin, na madalas inuulit bilang bahagi ng pagsasanay ng Panalangin ni Hesus upang humingi ng awa mula sa Diyos at palakasin ang relasyon sa Kristo.

Malawak itong ginagamit sa Silangang Ortodokso, Silangang Katoliko, at ilang mga tradisyon ng Anglikano, lalo na sa konteksto ng espiritwal na disiplina at mga gawaing ascetiko. Ang panalangin ay isang mahalagang bahagi din ng “Panalangin ng Puso” o “Hesikhazmo,” na nakatuon sa tahimik, tuloy-tuloy na panalangin at pag-abot sa espiritwal na pagkakaisa sa Diyos. Ang panalangin ay madalas na binibigkas gamit ang isang tali ng panalangin (komboskini), kung saan ang bawat buhol ay kumakatawan sa isang pag-uulit ng panalangin, tumutulong sa nakatutok at meditasyong panalangin.