Jesúbænin er stutt en máttug bæn með rætur í austurkristinni hefð, sérstaklega í klaustursamfélögum. Uppruni hennar er talinn rekja sig til frumkristni, þar sem hún var kynnt af eyðimerkuföðrunum á 4. öld sem leið til að rækta innri frið og stöðuga minningu um Guð. Einfaldleiki og beinskeyttni bænarinnar gera hana að verkfæri fyrir íhugunarbæn, sem oft er endurtekin sem hluti af Jesúbænaræktun til að ákölla miskunn Guðs og styrkja sambandið við Krist.

Hún er víða notuð í austurkristnum rétttrúnaðarsöfnuðum, austurkristnum kaþólskum söfnuðum og í sumum enskum kirkjum, sérstaklega í samhengi við andlegan aga og meinlætisvenjur. Bænin er einnig órjúfanlegur hluti af „bæn hjartans“ eða „hesychasmi,“ sem einblínir á hljóðláta, samfellda bæn og að ná andlegu einingi við Guð. Bænin er oft beðin með bænareipi (komboskini), þar sem hver hnútur táknar eina endurtekningu bænarinnar og stuðlar að einbeitingu og íhugun í bænariðkun.