دعای عیسی یک دعای کوتاه اما قدرتمند است که ریشه در سنت مسیحیت شرقی، به‌ویژه در جوامع رهبانی دارد. باور بر این است که منشأ آن به کلیسای اولیه مسیحی بازمی‌گردد، جایی که توسط پدران صحرا در قرن چهارم به‌عنوان ابزاری برای پرورش آرامش درونی و یاد خدا به‌طور مداوم ترویج شد. سادگی و صراحت این دعا آن را به ابزاری برای دعای تأملی تبدیل کرده است که اغلب به‌عنوان بخشی از تمرین دعای عیسی تکرار می‌شود تا رحمت خدا را طلب کند و رابطه فرد با مسیح را تقویت نماید.

این دعا به‌طور گسترده در سنت‌های ارتدکس شرقی، کاتولیک شرقی و برخی سنت‌های انگلیکان استفاده می‌شود، به‌ویژه در زمینه انضباط روحانی و تمرینات زاهدانه. این دعا همچنین بخش جدایی‌ناپذیری از “دعای قلب” یا “هسیخاسم” است که بر دعاهای خاموش و مداوم و رسیدن به اتحاد روحانی با خدا تمرکز دارد. این دعا اغلب با استفاده از یک تسبیح دعا (کومبوسکینی) خوانده می‌شود که هر گره آن نمایانگر یک بار تکرار دعاست و به تمرین‌های دعای متمرکز و مراقبه کمک می‌کند.