Isusova molitva je kratka, ali snažna molitva ukorijenjena u istočnoj kršćanskoj tradiciji, posebno u monaškim zajednicama. Vjeruje se da njeno porijeklo seže do rane kršćanske crkve, gdje su je u 4. stoljeću promovisali Pustinjski oci kao sredstvo za njegovanje unutrašnjeg mira i stalnog sjećanja na Boga. Jednostavnost i neposrednost molitve čine je alatom za kontemplativnu molitvu, koja se često ponavlja kao dio prakse Isusove molitve kako bi se prizvala Božja milost i ojačao odnos s Kristom.

Široko se koristi u istočnopravoslavnim, istočnokatoličkim i nekim anglikanskim tradicijama, posebno u kontekstu duhovne discipline i asketskih praksi. Molitva je također sastavni dio “Molitve srca” ili “Hesihazma,” koja se fokusira na tihu, neprekidnu molitvu i postizanje duhovnog jedinstva s Bogom. Molitva se često izgovara koristeći brojanicu (komboskini), pri čemu svaki čvor predstavlja jedno ponavljanje molitve, pomažući u usredsređenim i meditativnim molitvenim praksama.