Lutja e Jezusit është një lutje e shkurtër, por e fuqishme, e rrënjosur në traditën e krishterimit lindor, veçanërisht në komunitetet monastike. Origjina e saj besohet të shtrihet deri në kishën e hershme të krishterë, ku u promovua nga Etërit e Shkretëtirës në shekullin e 4-t si një mënyrë për të kultivuar paqen e brendshme dhe kujtimin e vazhdueshëm të Zotit. Thjeshtësia dhe drejtpërdrejtësia e lutjes e bëjnë atë një mjet për lutjen përsiatëse, shpesh të përsëritur si pjesë e praktikës së Lutjes së Jezusit për të kërkuar mëshirën e Zotit dhe për të forcuar marrëdhënien me Krishtin.

Ajo përdoret gjerësisht në traditat ortodokse lindore, katolike lindore dhe në disa tradita anglikane, veçanërisht në kontekstin e disiplinës shpirtërore dhe praktikave asketike. Lutja është gjithashtu pjesë integrale e “Lutjes së Zemrës” ose “Hesikazmit,” që përqendrohet te lutja e heshtur dhe e vazhdueshme dhe arritja e bashkimit shpirtëror me Zotin. Lutja shpesh recitohet duke përdorur një litar lutjeje (komboskini), ku çdo nyjë përfaqëson një përsëritje të lutjes, duke ndihmuar në praktikat e përqendruara dhe meditative të lutjes.