Die Jesus-gebed is ’n kort maar kragtige gebed wat gewortel is in die Oosterse Christelike tradisie, veral in kloostergemeenskappe. Dit word geglo dat die oorsprong van die gebed teruggevoer kan word na die vroeë Christelike kerk, waar dit in die 4de eeu deur die Woestynvaders bevorder is as ’n manier om innerlike vrede te kweek en God voortdurend te onthou.

Die eenvoud en direkheid van die gebed maak dit ’n hulpmiddel vir nadenkende gebed, wat dikwels herhaal word as deel van die praktyk van die Jesus-gebed om God se genade aan te roep en om ’n mens se verhouding met Christus te versterk.

Dit word wyd gebruik in die Oosters-Ortodokse, Oosters-Katolieke en sommige Anglikaanse tradisies, veral in die konteks van geestelike dissipline en asketiese praktyke. Die gebed is ook ’n integrale deel van die “Gebed van die Hart” of “Hesigasme,” wat fokus op stil, deurlopende gebed en die bereiking van geestelike eenheid met God.

Die gebed word dikwels met behulp van ’n gebedstou (komboskini) opgesê, waar elke knoop een herhaling van die gebed voorstel, wat help met gefokusde en meditatiewe gebedspraktyke.