“மகிமை உண்டாவதாக” (மற்றும் “டாக்ஸாலஜி” என்றும் அழைக்கப்படும்), இது பரிசுத்த திரித்துவத்திற்கு துதிப்பிற்காகச் சிறியதாக இருந்தாலும் ஆழமான ஒரு கீர்த்தனையாகும், பாரம்பரியமாக கிறிஸ்தவ ஆராதனையில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் தோற்றம் ஆரம்ப கிறிஸ்தவ சபையிலிருந்து வந்துள்ளது, அப்போது இது தேவனை மகிமைப்படுத்தும் வழிபாட்டிலும் பிரார்த்தனைகளிலும் பயன்படுத்தப்பட்டது. இந்தப் பிரார்த்தனை, தேவனின் நித்திய இயல்பை மரியாதையுடன் ஏற்றுக்கொண்டு, அவரது மகிமையை “இப்பொழுதும் என்றென்றும்” நிலைத்திருக்குமென ஒப்புக்கொள்கிறது. இது தனிப்பட்ட மற்றும் சமூகப் பிரார்த்தனைகளில் முக்கியமானதாகவும், சங்கீதங்கள், ஆராதனை கொண்டாட்டங்கள் மற்றும் பல துதிப்பாடுக்களில் அடிக்கடி ஒலிக்கப்பெற்று, விசுவாசிகளின் வாழ்க்கையில் தேவனின் மகிமையின் மையத்தை நினைவூட்டுகிறது. பல கிறிஸ்தவ பிரிவுகளில் இதன் பரவலான பயன்பாடு, ஆராதனைக் கலாச்சாரங்களில் அதன் நிலைத்தன்மையை வலியுறுத்துகிறது.